Persoonlijke blog: Het enige lichtpuntje in alle duisternis

Klein gebaar, grote betekenis

Wat ik een van de mooiste aspecten aan het werken binnen de acute en of intensieve zorg vind, is dat je met uitersten werkt. 

Hier bedoel ik mee dat het enerzijds kan gaan om de meest trieste en intense periode van iemands leven, of het nu de patient is of zijn/haar familie of naasten, toch kan het heel ingrijpend zijn.

De dualiteit ligt erin dat het voor ons 'gewoon' is, hiermee wil ik niet suggereren dat het echt gewoon wordt, alleen voor ons ligt er absoluut niet dezelfde intensiteit, die de patient en of zijn/haar familie (naasten) ervaren.

Voor ons is het onderdeel van het werk, waar we bewust voor gekozen hebben om in te werken.

Voor mij heeft het werken binnen de acute/intensieve zorgen een aantal elementen, waardoor ik het zo fascinerend vind.

Enerzijds het onverwachte en de spanning die zo'n intense en onverwachte gebeurtenis met zich mee brengt.

Maar aan de andere zijde het emotionele aspect, welke voor mij meer weegt, dan puur de spanning (want eerlijk gezegd, zijn er op een gegeven moment steeds minder gebeurtenissen waarbij je echt die spanning nog voelt (zoals in het begin).

Er ontstaat een vorm van gewenning, enerzijds doordat je meer ervaring hebt en meer gezien hebt, maar ook omdat je meer zelfvertrouwen krijgt.

Het emotionele aspect

Het werken binnen de acute en intensieve zorgen, omhelst het moeten kunnen omgaan met de achtbaan van emoties die het met zich mee brengt.

Zoals ik al eerder schreef, leer je gaandeweg steeds beter met je eigen emoties en onzekerheden om te gaan. Wat nooit zal veranderen, echter; zijn de emoties, de onzekerheden en de angsten van de patiënten, de familie en of naasten.

Wat ik persoonlijk als minimum beschouw is het menselijk om kunnen gaan met deze emoties, uitingen en verdriet. 

Hiermee bedoel ik dat je hier (in) begrip voor kunt opbrengen, en hierbij ook passend gedrag vertoont. 

Wat je m.i. een nog betere professional maakt, is niet alleen het begrip opbrengen om zodoende passend gedrag te kunnen vertonen, maar juist een vorm van troost en of steun kunt geven, misschien wel 

" het enige lichtpuntje in alle duisternis " 

In deze blog beschrijf ik een van mijn ervaringen, waarin dit heel sterk naar voren komt

klik hier:

Link